تنهایی های من

لالا ديگه بسه گل لاله بهار سرخ امسال مثل هرساله هنوزم تير و تركش قلب و ميشناسه هنوز شب زير سرب و چكمه ميناله نخواب آروم گل بي خوارو بي كينه نمي بيني نشسته گوله تو سينه آخه بارون كه نيست رگباره باروته سزاي عاشقاي خوبه ما اينه نترس از گوليه دشمن گل لادن كه پوست شير پوست سرزمين من اجاق گرم سرماي شب سنگر دليل تا سپيده زفتن و رفتن نخواب آروم گل بادوم ناب آور گل دل نازك خسته گل پرپر نگو باد ولايت پرپرت كرده دلاور قد كشيدن رو بگير از سر دوباره قد بكش تا اوج فواره نگو اين ابر بي بارون نمي زاره مثل يار دلاور نشكن از دشمن ببين سر ميشكنه تا وقتي سر داره نذاشتن همصدايي رو بلد باشيم نذاشتن حتي با همديگه بد باشيم كتاباي سفيد و دوره مي كرديم كه فكر شب كلاهي از نمد باشيم نگو رفت تا هزار تا هزار مهتاب نگو كو تا دوباره بپريم از خواب بخون با من نترس از گوله ي دشمن بيا بيرون بيا بيرون از اين مرداب نگو تقواي ما تسليم و ايثاره نگو تقديره ما صد تا گره داره به پيغام كلاغاي سياه شك كنن كه شب جز تيرگي چيزي نمياره نخواب وقتي كه هم بغضت به زنجيره ...

در تا بوتي پار چه ا مي خوابم و در تابوتي پارچه اي از خواب بر مي خيزم گل هاي رنگ و رو رفته پرده تابوت من هر روز تکرار مي شوند در آسماني که شبها حسرت ستاره هايش را مي کشم و هر روز روياي تو تنها اتفاق تازه زندان من است و اگر شبي به خوابم نيايي به اندازه مرگ دلتنگ تو مي شوم